Als ik drie wensen had...

Voorafgaand aan mijn vertrek vroeg iemand me, wat ik in Kameroen nou per se beleefd wou hebben. Er volgde een hele to-do list waar ik me wel twee maanden zoet kon houden. Deze week heb ik in ieder geval 3 activiteiten van mijn lijstje afgestreept.

Eerste wens was: water dragen op mijn hoofd. Noemt iemand het word Afrika, dan doemde bij mij gelijk het plaatje op van een donkere vrouw die heupwiegend met een schaal water op haar hoofd loopt. Dat mocht ik dus niet missen. Bij mijn gezin was er echter geen sprake van schalen en hood-dragen, wij hebben hyper-modern jerrycans en een kruiwagen. Gelukkig kreeg ik bij Hans en Lisette dan eindelijk de gelegenheid, zij halen 500 meter verderop bij een put hun water. Ik voelde me net een acteur in het open-luchtmuseum: ouderwets een emmertje water optrekken uit een diepe put. Toen de 15 kilo mee op mijn hoofd, waarvan je vanzelf gaat heupwiegen. Ik heb veilig het huis bereikt, al was het met natte slippers.

Punt twee: haar vlechten. In Afrika heeft bijna niemand zijn eigen haar – elledige kroes, maar ingezette vlechten of neplokken. Tot nu toe had elke vrijwilliger zich al eens laten ‘tressen’, en vorige week was de beurt aan mij. Naief dat ik was, dacht ik dat het in een uurtje of anderhalf wel gedaan zou zijn…8 uur heb ik er gezeten! Maar wel een hoofd met 216 mini-vlechtjes als resultaat. In de jaren ’90 liepen alle popsterren met die look, ik wou altijd lijken op Melissa van Solid Harmony. Maar nu ik tien jaar na dato met zo’n kapsel loop, voelt het toch een beetje als vergane glorie. Gelukkig is het hier superhip en krijg ik alleen maar complimenten over mijn Camerounese coupe.

Last but not least wilden Do en ik natuurlijk een keer gaan dansen, in Afrika wordt tenslotte altijd gedanst. Dus wij met 4 Nederlandse meiden + onze Kameroenese vaders, moeders en broers de ‘disco’ in. We waren al gewaarschuwd: Kameroenesen dansen intiem, in werkelijkheid was het nog erger. Bernadette vertelde ons dat je niet mag weigeren als je ten dans wordt gevraagd, dus we werden heen en weer geslingerd tussen Afrikaanse mannen. Gelukkig vonden we tussendoor ook nog tijd om de Macarena, de Vogeltjesdans en de Polonaise te dansen, terwijl Afrikanen afkeurend toekeken. Wat een avond, heerlijk om weer eens uitbundig te dansen! Het drinkfestijn hier is trouwens evengroot als ope en stapavond in Nederland, vooral omdat ze alleen 0,65 L flessen bier hebben. Wij waren na 2 flessen blondbier al van de kaart, maar onze zwarte aanhang tikte flessen Guiness weg. Mijn veertigjarige vader had zelfs 6 flessen in zijn mik, maar toch stond hij erop Dorieke en mij met de motor thuis te brengen, ‘lopen is veel te gevaarlijk!’