Trekpleisters

Afgelopen week was het tijd om eens goed de tourist uit te hangen.
Woensdag was de laatste dag in Foumbot voor Belg/vrijwilliger Charlotte, voor ze met haar vader en tante in Kameroen zou reizen. Laatste wens: met hen de berg van Baigom beklimmen. We zouden om 6.15 verzamelen, maar vertrokken met vanzelfsprekende vertraging om 7.30 naar boven. Behalve de Belgisch-Nederlandse delegatie, was er een team van Afrikaanse moeders, ooms en vaders om ons te beschermen. Toeristen schijnen namelijk nogal eens overvallen te worden tijdens de beklimming. Na een uur klimmen kwam al het eerste groepje zwarten aanrennen, geen bandieten, maar puberende ‘gemeenteambtenaren’. We moesten betalen om naar boven te mogen, en zonder geld mochten we niet verder. Na half uur onderhandelingen in Bamoun tussen onze zwarte delegatie en de afzetters werd 15.000 CFA (€22) betaald en mochten we verder. Ellendige corruptie in Kameroen! Maar het was het geld zeker waard!Van bovenop de berg, eigenlijk een uitgedoofde vulkaan, keek je in de diepte naar een stralend blauw kratermeer – super mooi!. Mijn vader liet zien dat je er met alle geweld van de wereld geen steen in kon gooien, die wordt terug naar de wand geduwd. Er volgde een discussie of het te maken had met aardstraling, de wind of een eeuwenoude vloek, maar magisch is het zeker. Na een wandeling van 5 uur stonden we weer aan de weg van Baigom, wij waren hyper-actief

Vrijdag hadden Dorieke en ik een ‘snipperdag’ genomen om al lekker vroeg voor een weekendje naar Dschang te vertrekken, waar Dorieke’s Afrikaanse broer woont. Jules is 27, student rechten en daarnaast complexbeheerder van een studentenflat op de campus. De komst van twee buitenlanders was voor hem aanleiding om al weken van te voren een propvol toeristenprogramma in elkaar te zetten, dat hij bij aankomst met trots aan ons presenteerde. Dag 1: we zagen alle gebouwen op de universiteit, de markt van Dschang, hielden een fotosessie in een vakantiepark uit de Duits-kolonistische tijd en bezochten de ‘kermis’. Dag 2 had hij een taxi afgehuurd die ons eerst naar de Mommy Water watervallen bracht. Volgens de traditie heerst ‘moeder water’ daar en kun je haar offers geven om wensen uit te laten komen of ongeluk te verhelpen. Om onderaan de waterval te komen moet je door het heilige bos, waar niet gekapt en gejaagd mag worden. De gids vertelde dat iedereen die zonder gids het bos in zou gaan, er door de bosgeest in zou worden opgesloten tot de traditionele chef je tegen een grote geldsom weer zou komen bevrijden. Dorieke en ik vroegen ons af of dit wel eeuwenoude overlevering is of een sluw salaris-garantie trucje van de gids. Hoe dan ook waren de metershoge waterval en het heilige bos betoverend en was het interessant om te horen hoe het Afrikaanse animisme in elkaar zit. Attractie nummer twee was een theeplantage. We waanden ons in de Lipton-reclame toen we een kwartier lang door met theeplanten bedekte heuvellandschap reden. Bij de fabriek kregen we van een medewerker een rondleiding langs het hele verwerkingsproces. Bij het visitorsbook vertelde een imposante een tante ineens dat we allang hadden moeten betalen: 1000 CFA voor zwarten en 2000 CFA voor blanken. Rechtenstudent Jules was woest om de onaangekondigde toegangsprijs en de discriminatie van blanken. Maar de imposante tante nam het geld gretig in ontvangst en is hoogstwaarschijnlijk gelijk doorgelopen naar de dichtstbijzijnde kroeg. Corruptie viert hier hoogtijdagen. ’s Avonds kookten we in de 8m2 kamer Jules op een elektrische plaat: pasta-rood, spaghetti met tomaten en sardientjes - we vergaten spontaan dat we in Afrika waren. Vanuit de Afrikaanse cultuur mochten wij van Jules tijdens het weekend als gast zijnde niet betalen. Gelukkig komt hij komdende week naar Baigom en dan zullen we hem eens flink verwennen met zelfgebakken bananencake en Hollandse hutspot, kijken hoe dat bevalt!