Het mierennest dat Foumbot heet

Foumbot, waar ik woon is voor Nederlandse begrippen een dorp, maar in Kameroen een booming city.
Het centrum-centrum bestaat uit twee winkelstraten, met aan weerszijden alle soorten handeltjes. In cementen hokjes met stalen deuren zitten kruideniers, waar zakken met rijst en meel uitgestald staan, pannenverkopers en kledingwinkels. Daar verkopen ze ofwel héle neppe merkkleding (DKMY en GUCHI) ofwel en voornamelijk tweedehands kleren. De artikelen zijn afkomstig uit elke Humana afdeling in Europa, te zien aan de veelzijdige bedrukkingen op de kleding van Foumbodianen in de straat. Nederland blijft goed vertegenwoordigd, het toppunt was een wit one-size shirt met de tekst `Slagerij Klaasen wenst u een goed 2004’.
Ook mijn vaders garderobe bevat enkele vintage items.Hij vertelde enthousiast dat een Nederlandse vrijwilliger had uitgelegd dat Blokker een groot Nederlands modemerk was. Toen hij me even later trots de vervormde grijze bloes liet met oranje Blokker-logo liet zien, vond ik het te sneu om hem uit zijn droom te helpen.

Voor de winkeltjes zitten marktvrouwen op straat met een uitgevouwen kleed waarvan ze stapeltjes groenten en fruit verkopen. Her en der staan kleine houten schuurtjes waar je internationaal kunt bellen op een persoonlijke knipbeurt kunt krijgen. Tussen de menigte marktbezoekers lopen ten slotte de beignets en kokosnootverkopers met hun mobiele karretjes. Al deze kleine ondernemers proberen je toeroepend hun product onder de aandacht te brengen, wat een kakofonie!

Aan het eind van winkelstraat 2 zit Dé Bakkerij, persoonlijke vondst van Dorieke en mij. Tussen de middag halen we er vaak een beignet (=oliebol). Tussen ons is alles dus koek met ei. Dit voor degenenen die zich worgen maakten dat Dorieke zo weinig in mijn verhalen naar voren komt. Reden is dat ik bij een ander gezin leef, op een andere school werk en in een ander dorp woon. Die drie dingen leveren zoveel oooh’s en aaaah’s op, daarbij is Dorieke gelukkig even niets nieuws onder de zon. Toch zien we elkaar bijna dagelijks en bespreken we lief en leed tijdens een Djino op een terrasje.

Soms ook ga ik Miss Baigon bezoeken in haar naburige dorpje. Voor de taxirit ernaartoe moet je aankloppen bij weer een nieuw slag schreeuwers: de motorrijders. De mannen-op-motors (het zijn altijd mannen) stellen zich strategisch op tussen de verkooppunten en roepen bij het voorbijlopen opdringeris "On part? On part?" Voor 100 CFA, een goeie 15 eurocent, hop je achterop naar een bestemming binnen Foumbot. De 7 km naar Baigon kosten 200 tot 400 CFA, afhankelijk van je onderhandelingstechnieken.

Dit ritje achter op de motor geeft het ultieme vrijheidsgevoel. Als je tenminste niet nadenkt over alle gevaren, er is geen helm, de kilometerteller is stuk en verkeersregels bestaan niet. Vanuit de drukke markt rij je naar de buitenwijken van Foumbot waar de groentevelden zich bevinden. Tussen een weelde van palmbomen, groentetuinen en struikgewas kijk je tegen de verre, groene bergen. Zo nu en dan passeer je een huppelend kind of een vrouw die een stronk bananen op haar hoofd draagt. Daar rijdend, met de zon boven mijn hoofd en de wind in mijn gezicht, kan ik alleen maar denken `Wiehie ik ben ik Afrika, ik ben er écht!’