Terug in het westen

Na twee weken full-time integreren in de Afrikaanse cultuur, voelden Dorieke en ik de noodzaak om ons terug te trekken met de blanken voor een Holland-weekend. Met Belg Charlotte en Hans & Lisette gingen we Zuster Roos in Bamenda opzoeken.

Zaterdag zouden we om 8 uur de bus naar Bafoussam pakken, dus zoals gewoon hier stond ik al om 6.00 naast mijn bed. Mijn ontbijt kwam alleen pas om 7:45 en even snel een bammetje bikken was er duidelijk niet bij. Voor de gast wordt speciaal gekookt, dus de tafel stond vol met brood, omelet, koffie, chocomel etc. In Kameroen redeneert men ‘als er te eten is, dan moet je er goed van profiteren’ en daar werd ik dan ook herhaaldelijk toe aangezet “mange plus mange plus”. Op de gemiddelde avond is het hetzelfde liedje, als om 20.00 ( een uur voor bedtijd) de couscous, pindasaus en kippenpoten op tafel komen, wordt mijn bordt lekker vol geschept. En als het dan nog licht en vitaminerijk voedsel was, maar nee, in elk gerecht zit minstens een halve fles olie. En de schijf van 5 zal de maaltijd : macaroni met brood en rijst (met hier een daar een korreltje wortel) ook niet voorschrijven. Redelijk paradoxaal vliegen de kilo’s eraan dankzij mijn Afrika-dieet. Sonja Bakker is niet blij.

Met een volle maag en met 20 minuten vertraging kwam ik uiteindelijk bij het busstation van Foumbot. In overvolle busjes en over hobbelige wegen reden we in 4 uur naar Bamenda. Daar woont Roos die haar verpleegkundestage in het plaatselijke ziekenhuis volgt. Ook onderdag krijgt de via het ziekenhuis, in een eigen appartement. Eenmaal binnen, keken we onze ogen uit. Wow, je hebt een eigen woonkamer…en een oven in de keuken! Jeetje wel 1 - 2 – 3 – 4 slaapkamers en wel 5 badkamers met toilet! En de klapper : stromend water, als de stroom het doet zelfs warm! Gek hoe je al na 2 weken zo te kijken staat van de - in het westen zo gewone - luxe.

Na bananencake uit eigen ogen, gingen we erop uit om Bamenda te bezoeken. Duidelijk een rijke stad, waar de vuilnis zelfs wordt opgehaald (bij ons gooi je je lege verpakkingen achter het huis). Verschil is ook dat ze in het noord-westen Engels spreken, met onverstaanbaar accent welliswaar. Op de local market kochten we superleuke Afrikaanse stof, waar zowel Dorieke en Charlotte als ik dezelfde rok van laten maken. We zijn zelfs nog in een supermarkt geweest, waar het al watertanden was toen ik Mars kocht (a girls needs some chocolate!).
’s Avonds bakten we Vlaamse frieten met een ratatouille met exta extra veel groenten. Heerlijk om tijdens het diner alle belevenissen en frustraties uit te wisselen.

De volgende dag bezochten we Roos ziekenhuis en maakten we een wandeling in de zeer groene bergen daaromheen. Te snel was ons Holland-weekendje voorbij. Op de terugweg kocht ik nog snel was gebak en een ananas voor mijn familie, want zo hoort dat in Kameroen als je een weekendje weg bent geweest.