Een eigen plek onder de zon..

C’est la vraie vie! Sinds dinsdag heb ik mijn eigen kamer in appartement 2C. Mijn colocs (huisgenootjes) zijn Nouchka (Belgisch), Annika (Duits) en Susanne (Zwitsers), kortom de complete cast van ‘L’auberge Espagnol’. We hebben ons deze week al bezig gehouden met samen eten, cocktails maken (wat een uitkomst: Rum bij de Lidl!) en het kopen en gebruiken van schoonmaakproducten, want - o wat een bende was het! Het appartement is trouwens aardig oud, zo zit er bij de badkamer een gat in de afgebladderde muur. De badrand staat propvol met allerhande doucheproducten en in de keuken hebben we maar twee borden, twee bekers maar wle twee bakken bestek. Normaal zou ik die systeemloosheid hopeloos vinden, maar voor 5 maanden is de chaos heerlijk. Mijn kamer is wel aardig op orde, er is al flink geboend en geposterd en m’n bagage is in de twee hangkasten ?! verdwenen. Vanaf mijn burau kijk ik nu uit op een ideaal grote (lees 25m2) kamer. Het enige nadeel is die ellendige tram voor onze deur, die voor de goede logistiek ook nog eens van 6 uur ’s morgens tot 1 uur ’s nachts elke vijf minuten langsdenderd.
Ondertussen ben ik al zo erg thuis in de stad dat ik na the usual boodschappen nog even de kleine straatjes induik. Vind ik op de weg terug naar huis ineens een tegek (en té smerig) Retro winkeltje met – hoe kan het – supergave vintage-laarzen in maatje 42!! Nu al dé beste aankoop in Montpellier! (maar misschien kunnen alleen mijn pontanus-roomies dit grote geluk met mij delen)
Van het Frans in de colleges begrijp ik ook steeds meer en ik kan zelfs hier en daar meelachen om een slechte grap van onze - op Danny Devito lijkende – prof van Management Interculturel. Goed vooruitzicht is ook dat ik vanaf deze week een cursus Frans volg en dan dus ook grammaticaal-correct zal spreken. Daarnaast leer je al zoveel van de ingeburgerde Erasmussers. Zo heb ik deze week de uitdrukking geleerd ‘C’est vraiment un bagdad ici!’ wat wil zeggen ‘Wat is het hier een bende!’.
Dit weekend was het tijd om voor het eerst eens goed de toerist uit te hangen. Kamerbuur Annika en onderbuur Atossa (ook Duits) vroegen mij en Martje mee naar buurdorp Sète. Op het station heb ik naast mijn treinkaartje ook maar meteen een kortingskaart gekocht, zodat ik meteen vastzit aan het maken van veel tripjes langs de Mediterranée. Sète is een klein vissersstadje met een paar leuke winkeltjes, maar met vooral een hoge berg met supermooi uitzicht op de wit-rode huizen, de zee en –minder- alle industrie daar omheen. Op de terugweg zijn we illegaal met de TGV gegaan (je moet dan eigenlijk een ander kaartje hebben), dus we hebben ons buitenlander-excuus ingezet en in de trein alleen Duits gepraat (of ik een gebrabbel dat erop lijkt, but what do the french know!).
In ons appartement hebben we trouwens ook geen wasmachine, dus ik kan – net als in de film – wekelijks naar de Laverie om anderhalf uur naar draaiende kleding te kijken.
Voor nu heb ik nog te weinig tijd om Nederland en al die leuke mensen daar te missen. Gelukkig heb ik nog genoeg contact met jullie via Skype en mail! En daar bovenop kan ik ook nog wekelijks genieten van Wie is de mol? op uitzendinggemist, zo verweg is mijn kikkerlandje nog helemaal niet!
Geniet daar zoals ik hier! Tot snel!

PS mijn fotos staan op een mijnalbum-site: http://www.mijnalbum.nl/Album=BLIGSHJM