Comme d’hab

Vrij vertaald : zoals gewoonlijk. Want na een maandje in het zuiden begin al aardig een ritme te krijgen. Op maandag hebben we altijd een lange collegedag tot 20:00, gevolgd door een korte en duffe avond. Dinsdag is Australian-avond met lekker veel dansen. Woensdag is Wasdag. Donderdag doen we AbdoFessiers (flink drillen voor de buik en de billen). Vrijdag is hell, want dan moeten we om 8:00 fris en monter in de collegebanken zitten. En het weekend is – zoals gewoonlijk – altijd weer anders.
Vorig weekend kwam er Liefs uit Nederland. Mijn vriendje-lief was de eerste die naar Montpellier kwam vliegen. Helaas nam hij wel een slechte weersvoorspelling mee. Op de valreep zijn we zaterdag naar het strand gefietst. We kwamen door het dorpje Palavas waar in de winter misschien 6 mensen wonen, maar waar het in de zomer afgeladen moet zijn van de badgasten. Tijdens onze wandeling – naar de pier en terug - zagen we een toeristische kabelbaan die over een kleine inham van water midden in het dorpje gespannen was. Dat is voor de mensen die het teveel moeite vinden om 200 meter langs het kanaaltje te lopen om bij de eerste brug over te steken. Tot onze grote verbazing waren er echt mensen die daarvan gebruik maakten, dus die hebben we snel vastgelegd op de gevoelige plaat. Op de terugweg (waarbij de naam ‘omweg’ meer van toepassing was) reden we over de snelweg en over mooie fietspaadjes, waar we in het moeras wilde flamingo’s zagen staan. Later aan de rand van Montpellier reden we langs een verzand Circus dat zijn kamelen, oerrunderen, lama;s etc. aan de rand van de rivier de Lez laat grazen. Zondag was het weer slecht en waren de winkels dicht. Dus konden we, met het raam dicht en de verwarming aan, de laatste drie afleveringen van ‘Wie is de Mol?’ inhalen. Tijmen vertaalde dat met zijn opperbeste Frans in ‘Qui est le moule?’ (Wie is de Mossel? red.). Superleuk dat ik mijn Franse avonturen nu al met Nederland heb kunnen delen.
De week daarna ging in de gewoonte aan me voorbij, maar woensdag was wel speciaal. We hadden geen zin om in de propvolle Macadam te dansen, dus besloten naar het caféetje om de hoek te gaan waar een jazz-jamm-sessie was. Eerst leek het nog heel wat te zijn, vier muzikanten op een podium en het klonk niet slecht. Tot er een dronken hippie met een klarinet tussen kwam staan en heel vals mee begon te spelen. Zijn hippie-vriend, die errug veel lijkt op de zatte Captain Jack Sparrow, begon op die muziek mee te dansen met een fles wijn in zijn hand. Het was een idioot schouwspel; gelukkig hebben we de foto’s nog.
Ik bedenk me ineens dat ik het concept ‘hippie’ nog niet eens heb uitgelegd en dat terwijl het nog wel zo promintent in ons leven aanwezig is. Wij noemen die mannen met vodderige kleren, piercings over hun hele gezicht en een fles drank als accesoire en eeuwig gevergezeld door hun bastaard ‘hippies-met-honden’. De Fransen zeggen gewoon clochards, zwervers. Het irritante is dat die vage figuren vooral in onze straat hangen, om de vele nachtwinkels heen. Hun bezigheden zijn overdag slapen en ’s nachts ladderzat in de telefooncel onder mijn balkon schreeuwen en schelden tegen iemand die ze niet aan de lijn hebben (zucht daar gaat je nachtrust). Maar op woendag zijn ze dus in de Blue Up te vinden en kunnen ze naast het zuipen ook nog een beetje dansen. Het is trouwens zo dat de meeste zwervers er zelf voor kiezen om zo door het leven te gaan, de meesten zijn een eind in de twintig en willen vrijheid & blijheid. Interessant feit no. 2 is dat die hippies hun hond niet voor de lol hebben, maar omdat ze dan niet opgepakt kunnen worden door de politie. De politie moet namelijk een onderdak voor het beest vinden voor ze de man mee kunnen nemen, en dat kost nou eenmaal te veel, dus daarom mogen wij ervan genieten. Maar het blijft een interessant volkje, dus een fotoreportage volgt zeker nog.
Dit weekend was het weer tijd voor een Erasmus-tipje met deze keer Nimes als bestemming. Al bij aankomst hebben we een toeristische passepartout gekocht waarmee je én de arena, én de tempel, én de uitzichtstoren kon zien; bingo! Goed was dat ze in de arena een Nederlandse audi-guide hadden, zodat ik allemaal feitjes over Gladiatorenspelen kon horen die ze in Hollywood helemaal verdraaid hadden (gladiatoren waren helemaal geen slaven, ze kozen zelf voor het beroep om er beroemd mee te kunnen worden). In de tempel werd een 3-D film gedraaid over de Nimes door de jaren heen.Verder heeft Nimes nog echt een heel romantisch park dat tegen de berg ligt, met allemaal kleine trappetjes en gazonnen en het uitzicht vanaf boven is echt magnifique! Daarna was het hoog tijd om nog een beetje te shoppen, een terrasje te pakken en daarna in het donker weer de trein terug te nemen naar mijn ‘hometown’. Voor beelden bij deze verhalen check: http://www.mijnalbum.nl/Album=BP378S48.

Bisous