Ashramprakijken

Vertelde ik al dat we met de nachtbus van Amritsar naar Delhi zouden gaan?! Ride from hell, wat een drama. Uitgerekend bij mijn stoel kon de rugleuning niet naar beneden en mijn raampje waaide steeds open, brr koud! Tot overmaat van ramp had de buschauffeur zo’n claxon met een melodietje die hij bij elk inhaalmanoeuvre minimaal drie keer afvuurde. Tegen 8AM kwamen we uitgeput in Delhi aan. Daar nam ik afscheid van Carlijn (die naar het weeshuis in Delhi ging), waarna ik nog een lange busrit naar Rishikesh voor de boeg had.

Yogacity Rishikesh (bekend dankzij de Beatles) ligt aan de Ganges rivier en wordt omringd door groene Bergen. Het dorpje bestaat vooral uit ashrams, spirituele winkeltjes en wordt bevolkt door westerse hippies.

Ik rolde meteen vanuit de bus in een fantastisch oord midden op de berg: het Yoga Niketan Ashram. Je krijgt er een eigen kamertje in één van de huizen in een weelderige tuin. Maar het is alleen voor serieuze studenten: je moet minimaal twee weken blijven en dagelijks het volgende programma afwerken:

5.00 morningbell
5.30 meditatie
7.00 yoga
8.00 ontbijt
9.00 bibliotheektijd
12.00 lunch
14.00 bilbiotheektijd
15.15 lezing
16.00 thee
16.30 yoga
18.00 meditatie
19.45 diner
En daarna is het zo onderhand bedtijd.

Ik kwam naar Rishikesh voor de yoga en dat gaat me so far niet slecht af. Maar mochten mensen denken dat yoga een softe sport is…ik moet je uit je droom helpen. Voorbeeld: de gepresenteerde positie is zittend op de grond waarbij 1 been over je schouder gaat en je met je handen je hele lichaam van de grond moet drukken. On-mogelijk gewoon. En dan ben je al blij dat je been op je schouder rust, maar de yogatrainer blijft pushen “further, further, go lift youself” en “don’t waste your training time”. En als hij toevallig langsloopt duwt hij je been nog even verder je nek in. Au! Ik heb mezelf ten doel gesteld om na twee weken deze houding aan te kunnen nemen, kijk en huiver: http://www.yogawithjoanna.com/asanas/laghu-vajrasana.html. Ik zal erover rapporteren.

Het mediteren blijft in tegenstelling niet mijn natuur te zijn. Buiten de zeer oncomfortabele houding kan ik mijn hoofd er niet to zetten zich te focussen. Er plopt van alles op: “Ik kan niet geloven dat ik hier om zes uur ‘s morgens dit te mediteren” “Die morningbell ging echt hard” “Oe, ik heb zin in chocola” etc. . Maar volgens onze Swami is dit ketting denken normaal in het begin. “The mind is like a monkey, it jumps from tree to tree. Enjoy the circus”.

En over apen gesproken…die zitten hier echt overal. Brutale beesten zijn het, als je maar een pindaschil laat slingeren zit er meteen een hele familie op je terras. Buiten apen vind je in het ashram vooral leuke Europeanen, Canadezen en Japanners, maar opvallend weinig geitewollensokken. Maar dat wordt een heel nieuw verhaal, voor de volgende keer.

Liefs