Nieuwe aflevering "De Ashramvilla"

Met deze aflevering ‘een dag uit het leven in een ashram’.

Met de volgende hoofdrollen:
Melissa uit Canada, die op haar 5e stop is op haar trip ’zo zie je de hele wereld’.
Anne uit Noorwegen, uit de kamer naast me die al 4 weken in het ashram zit.
Javier uit Spanje, die net het Hindoistische Om-teken op zijn been heeft laten tatoeren.
Yogainstructeur Sachin, afkomstig uit Rishikesh, die al 3 jaar in het ashram woont en dagelijks een yogasessie verzorgt.

En een speciale bijrol voor Mr. Chiapatti, de vrolijkste van 6 keukenhulpjes.

De dag begint met die ellendige bel om 5AM, waarna ik standaard mijn wekken op tien minuten snoozen zet. Dan is het: hoofd onder de kraan, warm vestje aan, sokken mee en al bibberend op naar de meditatiehal. ’s Morgens is het verdacht koud in dit bergachtige stuk India.

Na het einde van de meditatiesessie lopen Anne en ik even kippig als een uur geleden, maar nu ook kreupel van de lotushouding weer naar buiten. Anne gokt dat we vandaag havermoud als ontbijt krijgen. Ze is hier nu al zo lang dat ze het wekelijkse menu doorziet. Maar het ontbijt is pas na yoga om 8 AM. We hebben geluk, inderdaad (mierzoete) havermoud. Maar het had net zo goed noodle-pap, gele meelflurrie, rijst met bladeren of bruine bonensoep kunnen zijn.

Na het ontbijt is het tijd voor de handwas, wat er gaan heel wat yogapakjes doorheen. Melissa komt over enthousiast aanlopen, ze heeft voor 120 roepies een nieuwe yogabroek gescoord in downtown Rishikesh. Ondanks alle spirituele vibes kunnen willen we allemaal fashionable in de yogahal verschijnen.

Als we later voor de bibliotheek in de zon zitten met een boek komt yogatrainer Sachin erbij zitten voor een praatje. Hij begon over de voetbalmanie van Nederlanders. Tijdens het WK was er een Nederlandse man in het ashram dat alle yoga skipte voor de wedstrijden. Ik probeerde het hem uit te leggen. ” Sachin, jij bent Hindu, daar draait je dagelijkse leven om. Voor de gemiddelde Nederlandse man is voetbal hun religie, daar laten ze alles voor.” Sachin knikte begripvol, maar zei toen ”Oké, maar in dat geval is Cricket mijn religie” (cricket is by far de populaiste volkssport in India red.). Helaas mag Sachin niet van het ashram af om de wedstrijden te zien, maar moet hij de prestaties later op internet zien.

Om twaalf uur is het alweer tijd voor lunch: rijst met dahl (linzensoep), komkommer en een gelige groenteprut. De eentonigheid ten top omdat ze de restjes van de lunch verwerken in het diner en daar weer de restjes van gaan mee naar de volgende lunch. Maar ik wordt altijd vrolijk als Mr. Chiapatti binnenkomt met – de naam zegt het al – een schaal warme chiapatti’s, waarbij hij met zo’n bigsmile ’Chiapatti?!’ zegt, dat je niet kunt weigeren. Voor we mogen beginnen met eten moeten we gezamenlijk een matra opzeggen met je handen gesloten voor je borst. Daarna is het ’Hari Om’ en aanvallen.

Noorweegse Anne en ik gaan ’s middags de brug over naar de winkeltjes. Anne gaat volgend jaar in Berlijn een master doen is in the middle of India op zoek naar een German for Dummies boek. Vreemdgenoeg hebben we bij de eerste boekshop al beet. Als het donker invalt, worden we er pijnlijk aan herinnert dat er weer een currymaaltijd op ons wacht. Maar onze magen verlangen naar variatie en iets zoets, dus we besluiten keihard te gaan spijbelen en pizza te eten in Little Italy. Als afsluiting bestellen we iets zoeter dan zoets ter compensatie van een week lang geen chocola: ‘Hello to the Queen’ genaamd. Deze local dish bestaat uit gebakken banaan, koekjeskruimels, softijs en chocoladesaus. Als we laat in de avond bij de ashrampoort aankomen zijn we wel een beetje misselijk, maar we hebben genoeg Western eten gehad om de komende week door te komen.

Slaap lekker!